Veronica Raimo

“Anılarımızın çoğu biz farkına varmadan terk eder belleğimizi; geri kalanları biz yeniden doldururuz, çevreye saçarız, şevkle abartırız, kapı kapı dolaşan seyyar satıcılar gibi methederiz, hikâyemize kulak verecek birini ararız. İndirimli, yarı fiyatına.”

“Ne zaman kendimi küçücük bir odaya, kuralları olan bir oyuna hapsolmuş hissetsem kaçmaya yeltenmek yerine odanın ve kuralların mantığını alaşağı ettim. Gerçek olmayan şeyler hayal etmekten, söylemekten, kışkırtmaktan kendimi kandırıncaya kadar vazgeçmedim.”

Ağabeyim ayda birkaç kez ölür.
Arayıp kayıp haberini veren de annem olur.
“Ağabeyin telefonuma yanıt vermiyor” der bir nefeste.
Annemin inancına göre telefon bizim yeryüzündeki varlığımızın kanıtı ve eğer gelen aramaya yanıt vermiyorsak ölmüşüz demektir.

Annem aşırı endişeliydi, babamın da incelikli bir paranoyası vardı.

Ve aslında hayatım boyunca yaptığım şey buydu. Ne zaman kendimi küçücük bir odaya, kuralları olan bir oyuna hapsolmuş hissetsem kaçmaya yeltenmek yerine odanın ve kuralların mantığını alaşağı ettim. Gerçek olmayan şeyler hayal etmekten, söylemekten, kışkırtmaktan kendimi kandırıncaya kadar vazgeçmedim. Atılan zarın daima beş geleceğine ikna olsam da bu asla işe yaramadı.

Hayatımın ilk gerçek vedası söz konusuydu. Doğruyu söylemem gerekirse, birlikte olduğumuz ilk andan itibaren o veda anını zihnimde nakış gibi işlemiştim; daha doğrusu, sırf veda etmek için onunla çıkmıştım. Kısa süre sonra ayrılacağımız fikri, yeni bir dert aramama gerek duymadan oyalanmama yetecek bir hüzne bulayacaktı beni.

Mahremiyet annemin ciddiyetle mücadele ettiği bir kavramdı. Öte yandan evimizde anahtarla kilitlenebilen bir kapı yoktu. Ben ve ağabeyim telefonda konuşurken arkamıza dikilir, bize yanıtlar fısıldardı ve bu alışkanlığını yıllar içinde de yitirmedi; şimdi de olur da onun yanında cep telefonuyla konuşmam gerekirse, bu hele de bir iş görüşmesiyse, katkısını sunmaktan mutluluk duyuyor.

Gelecek için kurduğum hayaller tamamen boştu. Boş hayaller genellikle kendi kendini kandırmaya yarar ama ben başkalarını kandırmak istiyordum. … Daima sahte ve yüzeysel bir hırsım oldu. Bir hayali uzun süre beslemek, bir bostan ekip biçmek kadar sıkıcıdır.

Ailemdeki herkes kişisel çıkarı için anıları sabote eder. Her zaman gerçeğe kendi yorumumuzu katma yollarını arar, gerekirse manipüle ederiz. Kimi zaman gerçeği baltalarken kendimize bir şüphe payı, olayların doğruluğunu belirleyebilecek ince bir açıklık bıraksak da genellikle tersi olur: Başlangıçtaki yalanımızı ya da yalana yol açan esas olayı tamamen unuturuz.

Anılarımızın çoğu biz farkına varmadan terk eder belleğimizi; geri kalanları biz yeniden doldururuz, çevreye saçarız, şevkle abartırız, kapı kapı dolaşan seyyar satıcılar gibi methederiz, hikâyemize kulak verecek birini ararız. İndirimli, yarı fiyatına.

Bellek benim için küçükken oynadığım o zar oyunu gibi; Asıl olan nafile mi, hileli mi olduğuna karar verme meselesi.

Kitaptan bir bölümü okumak için lütfen tıklayınız.